خاک مورد استفاده در گلخانه های کشت خیار بایستی دارای بافت سبک (Sandy loam) بوده و از نفوذپذیری خوبی برخوردار باشد. این نوع خاک هر چه از نظر داشتن هوموس تقویت گردد کاشت خیار در آن دارای عملکرد بهتری خواهد بود. تقویت خاکهای سبک را می‌توان با کودهای حیوانی تامین نمود.
اگر خاک قابل استفاده کمی سنگین باشد می‌توان با اضافه کردن مقداری شن شسته عاری از آهک و گچ به همراه کمپوست بطوریکه از نظر مصرف میزان مورد نیاز جنبه اقتصادی جنبه اقتصادی داشته باشد آنرا اصلاح نمود. همچنین در صورت نفوذپذیری کم آب یا زه دار بودن خاک می‌توان از لوله‌های مشبک پلی اتیلن و نصب در زیر پشته‌های خاک نیز استفاده نمود. این روش می‌تواند زهکشی لازم را برای خاک تامین نماید. خاکهای نسبتاً سنگین و یا خاکهایی که دارای نمک زیاد باشند اصلاً مناسب نمی‌باشند زیرا تهویه، آبشویی و ضدعفونی اینگونه خاک‌ها بسیار مشکل می‌باشد و مطمئناً به رشد ریشه نیز صدمه می‌زند. تجربه خیارکاری در خاکهای سبک بیابانی (سرخه) که املاح آهکی و گچی در حداقل باشد و درصد شن آن بیش از ۵۰% باشد نشان داده است که اینگونه خاک‌ها بهترین بستر‌ها بوده و در آن محصول خوبی تولید شده است. در انتخاب بسترهای خاکی چنانچه بستر زیرین (بیش از عمق ۲۵ cm) آن‌ها سخت و غیرقابل نفوذ باشد بایشتی با استفاده از زیرشکنهای مناسب این لایه شکسته شود و یا از کاشت خیار صرفنظر نمود.
قابلیت جذب عناصر به وسیله PH بستر محیط ریشه تعیین و مشخص می‌شود. در PH پائین نسبت عناصر قابل جذب و محلول آهن، منگنز و آلومنیوم بیشتر بوده و در نتیجه همه آن‌ها باعث تثبیت و غیر قابل استفاده شدن فسفر می‌شود. همچنین میزان کلسیم، منیزیم، گوگرد و ملیبدن قابل استفاده نیز در PH پائین کاهش می‌یابد. از طرفی مقدار فسفر، آهن، منگنز، روی، مس و بر در PH بالا محدود می‌شود.
سایر بستر‌ها:
بسترهای خاکی همراه با مواد دیگر: اینگونه بستر‌ها توده‌هایی از کاه و کلش و پیت، کمپوست و از این قبیل می‌باشند که روی پشته‌ها قرار می‌گیرند و یا با خاک پشته‌ها مخلوط می‌گردند. در این بستر‌ها ریشه‌ها به خوبی توسعه پیدا می‌کنند و گرمای محیط ریشه و Co۲ لازم نیز به میزان کافی تولید می‌گردد. ازجمله این بستر‌ها کاه پوسیده روی پشته‌ها است.
در اینگونه بستر‌ها هر ردیف آن بوسیله بسته‌های کاه پرس شده پوشیده می‌شود. بدین طریق که پهنای بسته‌ها روی زمین و عرض آن‌ها در امتداد یکدیگر قرار گرفته باشند. در هر ۱۰۰۰ m۲ حدود ۱۰ Ton کاه و به تعداد ۵۶۰ بسته کاه ۱۸ Kg مصرف می‌گردد. برای آماده سازی اینگونه بستر‌ها برای هر بسته حدود ۳۰ Lit آب مورد نیاز است. کودهای شیمیایی مورد نیاز برای هر کیلو کاه مجموعه‌ای از کودهای زیر است که بطور یکنواخت روی توده کاه‌ها پخش می‌شوند.
نیترات آمونیوم و آهک
سوپر فسفات تریبل
نیترات پتاسیم
سولفات منیزیم
آنگاه در چند نوبت و به میزان ۲-۳ Lit برای هر بسته روی آن‌ها به آهستگی آبیاری شود. در این زمان دمای گلخانه نبایستی از ۱۵° c پائین‌تر رود. با این وصف بعد از مدتی دمای توده کاه به ۳۸° c می‌رسد. در این روش استفاده از کاه گندم برای واریته‌های خیار طولانی رشد و کاه جو بای خیارهای با طول رشد کوتاه استفاده می‌شود.
بسترهای آبکشت: بسترهایی که صرفاً از محلول مواد غذایی کامل استفاده می‌شود و نیازی به خاک نمی‌باشد و فقط از نگهدارندهای واسطه‌ای مثل بسته‌های حاوی پشم سنگ و یا پیت خالص و یا ماسه و شن شسته که روی بتن تعبیه شده‌اند می‌توان استفاده نمود. در این سیستم‌ها هزینه‌های ضدعفونی قابل توجه نمی‌باشد ولی تأمین انواع مواد غذایی مورد نیاز بطور مداوم نیاز به اصلاح و کنترل دارد، ضمن اینکه نگهداری بوته در این گونه بسترهای سست باعث افزایش هزینه‌ها می‌گردد. در این روش ریشه‌ها به خوبی توسعه پیدا نمی‌کنند و گرمای لازم و Co۲ مورد نیاز در محیط ریشه نیز بوجود نمی‌آید.
